Khan Yunis (UNA/WAFA) – Di pinggir Khan Yunis, tempat khemah pelarian terbentang di atas tanah pertanian yang mana nyawa telah dicuri, duduk Yaqoub al-Agha (85 tahun), di atas kerusi plastik usang. Tahun telah terukir peta dua malapetaka di wajahnya. Dia adalah salah seorang yang menanggung kesakitan akibat malapetaka pertama, dan hari ini dia menyaksikan malapetaka baru yang memakan sisa ingatan dan harapan di Semenanjung Gaza yang dilanda.
"Saya adalah seorang kanak-kanak berusia enam tahun apabila kumpulan pertama pelarian dari kampung Barbara tiba. Mereka datang dengan ketakutan dan berkaki ayam, ada yang memikul anak-anak mereka di bahu mereka, yang lain tidak memakai apa-apa selain pakaian mereka. Mereka adalah kira-kira tiga puluh keluarga, termasuk keluarga Ahmed. Mereka datang melarikan diri dari pembunuhan beramai-ramai yang dilakukan oleh kumpulan Zionis terhadap mereka. Mereka meninggalkan rumah mereka dan ladang-ladang awal dan melarikan diri ke lapan orang lelaki itu, "kata lelaki itu yang mula berbual. Nakba 1948.
Bapa Yaqoub mengenali mereka, mempunyai hubungan perniagaan yang kuat dengan mereka, dan merupakan rakan keluarga lama, jadi dia tidak teragak-agak untuk membuka pintu rumahnya kepada mereka di bahagian timur Khan Yunis. "Rumah kami menjadi tempat perlindungan mereka. Kami memberi mereka makan roti dan berkongsi air dengan mereka. Ibu saya memasak untuk mereka, dan nenek saya menjahit pakaian anak-anak mereka," kata Agha.
Lelaki itu mengingati butiran yang kini hanya wujud dalam ingatannya: "Kami memiliki sebuah rumah di kawasan Jabaliya di Jaffa. Ia adalah sebuah rumah kecil, tetapi ia adalah tempat persinggahan ayah saya semasa beliau berdagang. Jaffa adalah jantung Palestin yang berdegup kencang pada masa itu, sebuah bandar pertanian dan perdagangan yang hebat, tetapi semuanya telah hilang."
Pelarian itu tinggal di tanah keluarga Agha selama berbulan-bulan, sehingga organisasi antarabangsa, di bawah pengawasan PBB, mula menubuhkan kem pelarian di Jabalia dan utara Gaza. Mereka dipindahkan ke sana, bersama-sama dengan ribuan yang lain, dalam adegan yang menyerupai konvoi diaspora. "Saya melihat air mata lelaki itu ketika mereka meninggalkan tanah kami... Mereka mengucapkan terima kasih kepada ayah saya dan mengucapkan selamat tinggal, tidak tahu sama ada mereka akan kembali ke kampung tempat mereka dipindahkan secara paksa," kata Haji Yaqoub sambil menunjuk ke kejauhan, di mana khemah-khemah didirikan semula.
Apabila Yaqoub semakin dewasa, dia memulakan satu lagi bab penderitaan. Selepas menamatkan pendidikan menengahnya di Gaza, beliau berangkat ke Republik Arab Mesir untuk melanjutkan pelajaran. Gaza berada di bawah pentadbiran Mesir pada masa itu. “Saya bermimpi untuk kembali dan membina semula negara saya,” kata Haji Yaqoub dengan suara yang dalam. "Tetapi semasa saya berada di Mesir, perang Jun 1967 meletus, dan Israel menduduki Tebing Barat, Gaza, dan Baitulmaqdis Timur. Saya menjadi pelarian, tidak dapat kembali ke bandar saya."
Dia menamatkan pengajiannya walaupun mengalami halangan, kemudian berpindah ke Kuwait di mana dia bekerja sebagai seorang guru. Di sana, dia membina kehidupannya, berkahwin dengan sepupunya, Maysara Al-Agha, dan mempunyai anak semasa mereka berada di luar negara. "Saya pernah melawat Gaza yang diduduki hanya dengan permit pelawat, kerana saya tidak mempunyai hak untuk kembali," sambungnya. Pengasingan beliau berterusan selama bertahun-tahun, sehingga beliau akhirnya kembali ke Gaza pada tahun 1994 berikutan Perjanjian Oslo, yang membawa pulang puluhan ribu orang yang dipindahkan. Beliau bekerja sebagai notari awam di Kementerian Kehakiman sehingga bersara.
Tetapi ironi yang menyakitkan ialah Haji Yaqoub, yang telah melawat Gaza sebagai tetamu sepanjang pengasingannya, menjadi pelarian di sana selepas bersara, pada usia tuanya. "Hari-hari gelap telah kembali, dan saya telah menjadi pelarian semula," katanya dengan suara yang menggeletar, mengenang malam rumahnya di bahagian timur Khan Yunis dibom semasa pencerobohan tentera Israel di bandar itu.
"Rumah saya, yang menjadi tempat perlindungan semasa Nakba 48, telah menjadi tidak boleh didiami sendiri kerana ia disasarkan dengan bom dan peluru berpandu. Kami kehabisan, saya, isteri saya, anak-anak saya dan cucu-cucu saya. Kami tidak mempunyai sesiapa melainkan Tuhan." Haji Yaqoub berlindung di Rafah, di rumah seorang kawan lama dari keluarga Hijazi, yang katanya telah menjalin persahabatan selama berabad-abad.
Tetapi perlindungan sementara itu tidak kekal. "Pada bulan Mei, tentera pendudukan Israel menuntut pemindahan Rafah, dan kami tidak mempunyai pilihan selain kembali ke tanah pertanian saya di kawasan Mawasi di Khan Yunis. Saya membawa apa yang saya boleh bawa dan pulang dengan setiap orang yang meminta saya memberi mereka perlindungan."
Haji Yaqoub mengubah tanahnya yang subur menjadi tempat perlindungan kemanusiaan, mendirikan berpuluh-puluh khemah. Dia dengan sedih menceritakan bagaimana dia mula mengagihkan air kepada keluarga, memasak apa sahaja makanan yang dia boleh, dan memberi anak-anak lelaki dan perempuannya catuan roti setiap hari untuk diagihkan kepada jiran-jiran.
“Saya pelarian hari ini, tetapi saya tidak lupa apa yang ayah saya ajar… Maruah tidak dikongsi, dan sesiapa yang ingin hidup mesti berdiri bersama orang lain,” katanya sambil menepuk bahu cucu bongsunya yang duduk di sebelahnya.
Haji Yaqoub adalah bapa kepada empat anak lelaki dan dua perempuan, semuanya telah menjadi satu tangan dalam membantu mereka yang mencari perlindungan dengan mereka. Anak lelakinya sedang memasang khemah tambahan, isterinya memasak dalam periuk besar, dan anak perempuannya cuba memberikan sokongan psikologi kepada kanak-kanak melalui permainan dan kata-kata yang baik.
"Kami mula bermimpi minum air, sebuku roti. Tanaman yang biasa kami tanam telah menjadi khemah. Tiada apa-apa yang tinggal," bisik Haji Yaqoub, matanya dipenuhi dengan air mata yang enggan dibiarkan jatuh. “Nakba 48 menyebabkan orang kehilangan tempat tinggal, tetapi Nakba 2023 melucutkan segala-galanya kepada orang: keselamatan, rumah, air, dan juga dunia yang sunyi dan mati.”
Bercakap kepada koresponden WAFA, Ahmed Abu Holi, ahli Jawatankuasa Eksekutif Pertubuhan Pembebasan Palestin dan ketua Jabatan Hal Ehwal Pelarian, berkata bahawa apa yang dialami oleh Semenanjung Gaza sejak 2023 Oktober 1948, mewakili malapetaka baharu dalam sejarah rakyat Palestin, melebihi skala dan kemusnahannya hanya dari segi XNUMX, tetapi bukan sahaja dari segi kemusnahan. daripada kemusnahan sepenuhnya persekitaran hidup.
Beliau menambah, "Nakba Gaza 2023-2024 telah menyebabkan lebih 1.9 juta penduduk Palestin daripada 2.3 juta penduduk dipindahkan, mewakili lebih daripada 85% penduduk Semenanjung itu. Rumah mereka dibom, kawasan kejiranan mereka musnah, dan mereka kehilangan air, makanan, dan ubat-ubatan. Khemah telah menjadi pemandangan baru, biasa."
Abu Holi menegaskan bahawa apa yang berlaku tidak terhad kepada Gaza, tetapi meluas ke bandar-bandar Tebing Barat, yang telah mengalami pemindahan paksa, perobohan rumah, dan serbuan berterusan sejak permulaan perang, khususnya di Jenin, Nablus, dan Tulkarm, serta di Baitulmaqdis, yang menyaksikan percepatan Judaisasi dan pengusiran penduduk pribumi yang berterusan.
Beliau mengesahkan bahawa jumlah syahid di Semenanjung Gaza sejak 2023 Oktober 52787, telah melebihi 119349, kebanyakannya wanita dan kanak-kanak, selain lebih 900 cedera, manakala ratusan keluarga telah direkodkan telah musnah sepenuhnya. Di Tebing Barat, termasuk Baitulmaqdis, lebih XNUMX orang terbunuh dalam tempoh yang sama akibat pembunuhan dan pencerobohan langsung Israel.
Bercakap mengenai Nakba pertama, Abu Holi menjelaskan bahawa kira-kira 950 rakyat Palestin telah dipindahkan secara paksa dari rumah mereka pada tahun 1948 dari lebih daripada 531 bandar dan kampung Palestin. Menurut anggaran oleh Jabatan Hal Ehwal Pelarian, bilangan pelarian Palestin hari ini dianggarkan kira-kira 7.5 juta, diagihkan seperti berikut: kira-kira 2.8 juta di Tebing Barat dan Semenanjung Gaza, 2.5 juta di Jordan, kira-kira 667 di Syria, dan 553 di Lubnan, di samping negara-negara diaspora Amerika Syarikat dan Eropah yang lain.
Abu Holi mengakhiri ucapannya dengan menekankan bahawa "Nakba bukanlah kenangan, tetapi realiti yang berterusan. Pelarian Palestin bukan hanya memerlukan khemah, tetapi keadilan yang akan memulihkan hak dan maruahnya. Apa yang kita lihat hari ini adalah kesinambungan projek yang sama yang bermula pada tahun 1948, tetapi kita akan kekal, dan kita akan terus mengingatkan tanah air bahawa kita tidak boleh mempunyai masa."
(telah berakhir)
