کرانه باختری (UNA/WAFA) - در جریان نکبت فلسطین در سال ۱۹۴۸، باندهای صهیونیستی هنگام اشغال شهرها و روستاهای فلسطینی، آنها را غارت و چپاول کردند. بر اساس شهادت پناهندگان و کتاب‌های مورخان، از جمله مورخان اسرائیلی، آنها علاوه بر ارتکاب قتل عام و تخریب یا تصرف خانه‌ها، املاک و زمین‌ها، به غارت و چپاول فلسطینی‌ها نیز پرداختند.
آدام راز، مورخ اسرائیلی، در کتاب خود خاطرنشان می‌کند که باندهای صهیونیستی و سربازان اسرائیلی خانه‌ها، مساجد، کلیساها و صومعه‌های فلسطینیان را در بئرشبع، اورشلیم، یافا، عکا، صفد، بیت شن، رمله و لود غارت و دزدیده‌اند.
او ادعا می‌کند که «سربازان اسرائیلی مستقر در ایست‌های بازرسی خروجی‌های شهر لود در ژوئیه ۱۹۴۸، پول و جواهراتی را که از فلسطینی‌هایی که در مسیر رام‌الله از این شهر اخراج شده بودند، به همراه داشتند، مصادره کردند.»
تاریخ در طول جنگ نابودی که اشغالگران اسرائیلی از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ علیه مردم فلسطین به راه انداختند، تکرار شد. اشغالگران نه تنها فلسطینی‌ها را کشتند و خانه‌هایشان را در نوار غزه ویران کردند، بلکه پول و جواهرات آنها را نیز به سرقت بردند و غارت کردند، پیش از آنکه همین جنایات را در کرانه باختری مرتکب شوند.
در جریان تجاوز مداوم اسرائیل به شهر جنین و اردوگاه آن، وفا شهادت‌های ساکنان اردوگاه و اطراف آن را رصد کرد که گزارش می‌دادند سربازان اشغالگر اسرائیلی به خانه‌هایشان حمله کرده و آنها را مجبور به ترک خانه‌هایشان کرده‌اند و ادعا می‌کنند که آنها را به پست‌های نظامی تبدیل کرده‌اند. ساکنان پس از بازگشت متوجه شدند که در خانه‌های تخلیه‌شده، غارت و دزدی گسترده‌ای رخ داده است.
ابو علاء، ساکن ۶۰ ساله محله جبریات مشرف به اردوگاه پناهندگان جنین، گفت که نیروهای اشغالگر پس از منفجر کردن درهای خانه‌اش به آن حمله کردند و او را مجبور کردند فوراً آنجا را ترک کند زیرا خانه به پادگان نظامی تبدیل شده بود.
ابوعلاء گفت: «آنها من و همسرم را به زور بیرون بردند و مانع از جابجایی وسایلم شدند. به من گفتند که 10 دقیقه فرصت دارم تا خانه را تخلیه کنم. افسر مسئول تهدید کرد که اگر سعی کنم به خیابان بروم، مرا خواهد کشت. او به من گفت که باید به خانه همسایه‌ها بروم، اما من امتناع کردم و به همسرم گفتم که در خیابان قدم خواهیم زد تا به نزدیکترین منطقه که از آنجا می‌توانیم به خانه فرزندانم برویم، برسیم. سپس سربازان دو گلوله شلیک کردند تا ما را بترسانند، اما خدا را شکر توانستیم با کمک مرد جوانی که ما را با ماشینش برد، از منطقه خارج شویم.»
سربازان اشغالگر حدود یک ماه در خانه ابوعلاء اقامت داشتند و در این مدت خانه به زباله‌دانی تبدیل شده بود، سربازان اشغالگر وسایل داخل آن را تخریب و مبلمان آن را کاملاً خراب کردند، اما سخت‌ترین کار، دزدیدن مبالغ زیادی پول و جواهرات طلا بود.
ابو علاء ادامه داد: «بعد از ۲۷ روز به خانه برگشتم و واقعاً آنجا را نمی‌شناختم. همه چیز آنجا تغییر کرده بود. همه جا پر از خاک و زباله بود. آنجا خانه من نبود، بلکه یک زباله‌دانی بود. علاوه بر این، تمام وسایل داخل خانه هم نابود شده بود: تلویزیون، اتاق نشیمن، آشپزخانه و حتی حمام. همه چیز نابود شده بود.»
ابوعلاء خاطرنشان کرد که پس از بازرسی خانه خود و پسرش، مشخص شد که سربازان اشغالگر مبالغی پول از داخل آنها به سرقت برده‌اند، از جمله جواهرات طلا به ارزش ۵۰ هزار شِکِل، ۷ هزار شِکِل پول نقد از خانه پسرش و حدود ۱۰۰۰ دینار از اتاقش که یک روز قبل از حمله ارتش اشغالگر در آنجا گذاشته بود، به علاوه یک قلک حاوی ۵۰۰۰ شِکِل سکه و ۳۰۰ شِکِل پول کاغذی.
در منطقه فلکه العوده در ورودی غربی اردوگاه پناهندگان جنین، نیروهای اشغالگر به خانه ام نجیب عویس یورش برده و خانه را به شدت ویران کردند، سپس پس از اینکه نتوانستند پولی پیدا کنند، لپ‌تاپ پسرش و لباس‌های خانواده را دزدیدند.
آویس می‌گوید: «آنها خانه را کاملاً ویران کردند، آن را ویران کردند و کمد پسرانم را گشتند.» «من سربازانی را دیدم که لباس‌هایشان را با هم تقسیم می‌کردند. یکی از آنها گفت: «این شلوار اوست» و دیگری کت‌های زمستانی را انتخاب کرد.»
هنگام تهیه این گزارش، با داستان‌هایی از شهروندانی مواجه شدیم که پس از یورش سربازان اشغالگر به خانه‌هایشان، اموالشان غارت شده بود. با این حال، آنها ترجیح دادند نام خود را از ترس پیگرد قانونی فاش نکنند، به خصوص با توجه به اینکه تجاوز اشغالگران به جنین ادامه دارد و یورش سربازان به خانه‌ها متوقف نشده است.
یکی از ساکنان نزدیک اردوگاه پناهندگان جنین گفت که نیروهای اشغالگر پس از یورش و تفتیش خانه‌اش در هفته اول حمله در اواخر ژانویه، تقریباً 10،500 شِکِل از آن به سرقت بردند. پس از بازجویی از افسر مسئول حمله، فقط ۵۰۰ شِکِل به او برگردانده شد.
در خانه شهروند «ن. الف.» در خلة الصوحه، نزدیک اردوگاه، نیروهای اشغالگر هزار شِکِل از صاحب خانه دزدیدند و قبل از ترک آنجا، پس از سوزاندن آن، نیمی از مبلغ را به او بازگرداندند.
در استان طولکرم، جنایات اشغالگران اسرائیلی در جریان تجاوز مداوم به شهر و دو اردوگاه آن، تنها به تخریب و خرابکاری محدود نشد، بلکه سرقت و غارت سازمان‌یافته اموال شهروندان را نیز در بر گرفت. وفا شهادت‌های شهروندان متعددی را مستند کرد که گزارش دادند سربازان اشغالگر پس از یورش و تخریب خانه‌هایشان، پول و اشیاء قیمتی را از آنها دزدیده‌اند.
در آغاز حمله به اردوگاه نور شمس، نیروهای اشغالگر به مناطق اطراف، از جمله خانه‌های کارمندان در حومه آکتبا، حمله کردند و ده‌ها خانه را مورد هجوم قرار دادند که بسیاری از آنها مورد بازرسی و غارت گسترده وسایل آنها قرار گرفتند.
یک شهروند که ترجیح داد ناشناس بماند، گفت که نیروهای اشغالگر شبانه به خانه‌اش یورش برده و او و خانواده‌اش را با تهدید اسلحه مجبور به ترک خانه‌شان کردند. دو روز بعد، او به خانه برگشت و متوجه شد که سربازان محتویات آن را تخریب کرده و اجزای داخلی کامپیوترهای محل کارش را که ارزش آنها علاوه بر ۲۰۰۰ شِکِل، ۱۵۰۰۰ شِکِل بود، دزدیده‌اند. آنها هیچ مقدار پولی را که داخل گاوصندوق‌ها پیدا می‌کردند، حتی اگر مقدار کمی بود، جا نمی‌گذاشتند.
در حادثه‌ای مشابه، خانه شهروند محمد عبدالجبار ابوحمدی در خیابان السکا در حومه شهر توسط سربازان اشغالگر مورد سرقت قرار گرفت. آنها به ساختمان مسکونی چهار طبقه محل سکونت او حمله کردند و ابوحمدی و همسرش را مجبور کردند به طبقه اول بروند. بعد از اینکه آنها رفتند، او از اینکه وسایل خانه دست نخورده به نظر می‌رسیدند، شگفت‌زده شد، اما بعداً متوجه شد که مورد سرقت بزرگی قرار گرفته است، که شامل ۶۰۰۰ شِکِل پول نقد، یک ساعت مچی لوکس در جعبه‌اش به ارزش ۴۰۰۰ دینار و سه جعبه عطر لوکس بود.
در شهر طمون، در جنوب طوباس، محمد بنی عوده، که توسط نیروهای اشغالگر مجبور به ترک خانه‌اش قبل از تبدیل شدن به پادگان نظامی شده بود، گفت که ۱۵۰۰ دینار را در کیفی گذاشته بود، قبل از اینکه هنگام خروج از خانه از بردن آن با خود منع شود.
او افزود: «تا این لحظه، من پول را پیدا نکرده‌ام... به احتمال زیاد، سربازان پول را دزدیده‌اند.»
بنی عوده گفت که پس از شنیدن خبر سرقت وسایل برخی از خانه‌هایی که سربازان اشغالگر به آنها حمله کرده و آنها را به پادگان نظامی تبدیل کرده‌اند، این پول را از قبل برای هرگونه حمله به خانه‌اش پس‌انداز کرده است.
همزمان با حمله یک هفته‌ای به شهر تمون، اردوگاه پناهندگان فارع نیز شاهد حمله مشابهی از سوی اسرائیل بود. این حمله ده روز طول کشید که طی آن اشغالگران ده‌ها خانواده را مجبور به فرار از خانه‌هایشان کردند و زیرساخت‌ها را نابود کردند.
صفا الغول و خانواده‌اش در پنجمین روز حمله به اردوگاه، خانه خود را ترک کردند و یک ساختمان مسکونی چهار طبقه را برای خانواده و خواهر و برادرانش به جا گذاشتند. این دختر می‌گوید: «ما یک روز پس از عقب‌نشینی نیروهای اشغالگر از اردوگاه برگشتیم و دیدیم که علاوه بر ویرانی‌هایی که سربازان اشغالگر از خود به جا گذاشته بودند، تقریباً تمام محتویات آن نیز نابود شده است.»
او ادامه داد: «حدود ۲۰۰۰ شِکِل از پول‌هایی که در خانه‌مان بود را گم کردیم و روزها دنبالشان گشتیم، اما نمی‌دانستیم چه اتفاقی برایشان افتاده است.» به گفته او، سربازان اشغالگر پس از جستجوی تمام خانه برای یافتن پول و پیدا نکردن آن، این مبلغ را به سرقت بردند.
در استان رام الله و البیره، مکفی حسین، ساکن رام الله، گفت که نیروهای اشغالگر سحرگاه به خانه‌اش حمله کردند، اعضای خانواده‌اش را در یک اتاق بازداشت کردند و به آنها دستور دادند تلفن‌هایشان را روی میز بگذارند. سپس سربازان به تفتیش اتاق‌ها پرداختند و تمام وسایل را مورد حمله قرار داده و از بین بردند.
او توضیح داد که قبل از عقب‌نشینی، نیروهای اشغالگر تمام تلفن‌های همراهش، چهار تلفن جدید و یک لپ‌تاپش را دزدیدند. آنها همچنین پسرش، عبدالرحمان، را بازداشت و برای چند ساعت به مکان دیگری منتقل کردند و سپس او را آزاد کردند. وی میزان خسارات وارده را حدود ۱۲ هزار ریال اعلام کرد.
او اشاره کرد که نیروهای اشغالگر به خانه‌ای در مجاورت خانه‌اش حمله کردند، ۲۰۰۰ شِکِل دزدیدند و بشکه‌های نفت را روی زمین و اثاثیه انداختند.
در قلقیلیه، شهروند محمد الدلو مورد سرقت گسترده قرار گرفت. او گفت: «سربازان به تعداد زیاد به خانه هجوم آوردند و من، همسرم، فرزندانم و خودم را در اتاقی حبس کردند و مانع از حرکت یا انجام هر کاری شدند. آنها با هر کدام از ما جداگانه تحقیقات میدانی انجام دادند. سپس خانه را تفتیش کردند.»
الدالو با کمال تعجب متوجه شد که سربازان اشغالگر ۲۵۰۰ دینار طلا، ۱۵۰۰ شِکِل پول نقد و چک دزدیده بودند. نیروهای اشغالگر به این اکتفا نکردند، بلکه به خانه دخترش یورش برده و ۷۰۰۰ شِکِل و ۵ اونس طلا را به سرقت بردند.
استان سلفیت اخیراً شاهد مجموعه‌ای از تخلفات از سوی نیروهای اشغالگر اسرائیلی از جمله سرقت پول و اموال شهروندان بوده است که بیشتر این تخلفات در نزدیکی ورودی شمالی سلفیت که ورودی مشترک با شهرک «آریل» ساخته شده در زمین‌های شهروندان است، متمرکز شده است. این یکی از سختگیرانه‌ترین ایست‌های بازرسی نظامی اسرائیل در این استان محسوب می‌شود، جایی که وسایل نقلیه عبوری از جاده روزانه به طور تصادفی متوقف، بازرسی و رانندگان آنها برای ساعت‌های طولانی بازداشت می‌شوند، مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، مبالغی از وسایل نقلیه آنها سرقت می‌شود، علاوه بر این تلفن‌های همراه آنها بازرسی و بازداشت می‌شوند.
شهروند معاذ سلطان گزارش داد که در نزدیکی ورودی شمالی سلفیت توسط سربازان اشغالگر اسرائیلی مورد سرقت قرار گرفته است. وسیله نقلیه او متوقف شد و او مجبور به ترک محل شد و تمام وسایلش را داخل آن گذاشت، قبل از اینکه بازداشت و از وسیله نقلیه بیرون برده شود.
سلطان می‌گوید: «بعد از اینکه مجبور به ترک وسیله نقلیه و دور از آن شدم، برگشتم تا وسایلم را بررسی کنم و متوجه شدم که ۶۰۰ شِکِل از داخل آن دزدیده شده است. هیچ توضیحی جز اینکه سربازان این کار را انجام داده‌اند، وجود نداشت.»
در مقابل، «ابو خالد»، تاجر فلسطینی که در زمینه حمل و نقل کالا بین شهرهای فلسطینی فعالیت می‌کند، اظهار داشت که در حالی که کامیون حامل کالا را از ورودی شمالی به سمت شهر سلفیت هدایت می‌کرد، سربازان اشغالگر به بهانه «بازرسی» او را متوقف کردند. آنها از او خواستند که از وسیله نقلیه پیاده شود و از آن دور شود و او را مجبور کردند که در فاصله دوری توقف کند و برگردد تا آنها بازرسی کامل وسیله نقلیه را آغاز کنند. پس از بیش از 30 دقیقه، به او اجازه داده شد که به وسیله نقلیه خود بازگردد و به راه خود ادامه دهد، اما متوجه شد که سربازان اشغالگر حدود 6000 شِکِل از او که در کشوی وسیله نقلیه نگه داشته بود، دزدیده بودند.
دزدی‌ها و تخلفات در این منطقه بیشتر شده است. بسیاری از شهروندان، بازرگانان و معلمان مدارس گزارش داده‌اند که مورد سرقت قرار گرفته‌اند و سربازان اشغالگر با سوءاستفاده از بازرسی خودروها، پول و اموال را بدون هیچ گونه عامل بازدارنده یا پاسخگویی سرقت کرده‌اند.
در همین راستا، نظمی السلمان، فعال ضد شهرک‌سازی، افزایش سرقت‌های سربازان اشغالگر علیه شهروندان فلسطینی در ورودی شمالی سلفیت را محکوم کرد و تأکید کرد که این حملات حوادث پراکنده‌ای نیستند، بلکه به یک سیاست سیستماتیک با هدف تحقیر شهروندان و تصرف اموال آنها تبدیل شده‌اند.
السلمان گفت: «ما گزارش‌های مکرری از شهروندانی که به سلفیت وارد یا از آن خارج می‌شوند، دریافت کرده‌ایم که حاکی از سرقت وسایل نقلیه آنها توسط سربازان اشغالگر است که پس از پیاده شدن مسافران، وسایل نقلیه آنها را متوقف و بازرسی می‌کنند.»
او افزود: «آنچه نگران‌کننده است این است که شهروندان تا پس از خروج از ایست بازرسی نظامی متوجه سرقت‌ها نمی‌شوند و پولی را که در اختیار داشتند، بدون اینکه بتوانند اعتراض کنند یا حقوق خود را مطالبه کنند، از دست می‌دهند.»
السلمان با اشاره به اینکه این سرقت‌ها مکرراً و در زمان‌های مختلف رخ می‌دهد، تأکید کرد که اشغالگران عمداً با سرقت پول فلسطینی‌ها، آنها را هدف قرار می‌دهند و علاوه بر آن، با ایجاد ایست‌های بازرسی نظامی مداوم، آنها را محدود می‌کنند.
السلمان توضیح داد که نیروهای اشغالگر به سرقت پول اکتفا نمی‌کنند، بلکه عمداً شهروندان فلسطینی را با بازداشت طولانی مدت، چه در کنار بلوک‌های بتنی و چه در داخل یک برج نظامی که در ورودی شهر کفر حارس ساخته شده و ماه‌هاست با دروازه آهنی بسته شده است، تحقیر می‌کنند و رنج شهروندان را در طول رفت و آمد روزانه‌شان دوچندان می‌کنند.
السلمان خواستار مستندسازی این جنایات و گزارش آنها به سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر شد تا سیاست‌های اشغالگران در سرقت سیستماتیک و آزار و اذیت فلسطینیان را افشا کند.
از سوی دیگر، این محقق متخصص در امور اسرائیل گفت که رسانه‌های اسرائیلی به مواردی که مستند شده‌اند، می‌پردازند و خاطرنشان کرد که بیش از یک گزارش در مورد دوره آغاز تجاوز به نوار غزه و رفتار سربازان در خانه‌ها و انتشار آنها در صفحات رسانه‌های اجتماعی از اموالی که از خانه‌ها، صرافی‌ها، فروشگاه‌ها و سایر مکان‌ها دزدیده‌اند، صحبت کرده است. او افزود که این پرونده‌ها در حال بررسی هستند، اما روش رسیدگی به آنها یا سازوکار پاسخگویی مشخص نشده است. وی خاطرنشان کرد: در این موارد مجازات بازدارنده ای وجود ندارد و همین امر سربازان را تشویق می کند تا به سرقت های خود ادامه دهند.
منصور اظهار داشت که سرقت‌های گسترده‌ای در حال انجام است و ارتش اشغالگر اسرائیل آنها را غنیمت می‌داند، اما در واقع آنها سرقت هستند و هیچ پاسخگویی در قبال آنها وجود ندارد و درآمد حاصل از آنها به خزانه اسرائیل واریز می‌شود.
منصور به سرقت‌های سربازان اشغالگر از خانه‌ها در کرانه باختری و واکنش سهل‌انگارانه اسرائیل به این پدیده اشاره کرد. آنها این را نوعی فشار بر فلسطینی‌ها می‌دانند که زندگی آنها را غیرقابل تحمل می‌کند و احساس امنیت جانی و مالی آنها را سلب می‌کند.
وی افزود که سرقت‌های فردی مانند دزدی گوسفندان و دام‌ها توسط شهرک‌نشینان در کرانه باختری وجود دارد و مقامات اشغالگر به جای تحقیق و پیگرد قانونی آنها، یا فلسطینی‌ها را محکوم می‌کنند یا از آنها می‌خواهند که ثابت کنند دام‌ها متعلق به خودشان است، چیزی که اخیراً بیش از یک بار اتفاق افتاده است.
او افزود که پلیس اشغالگر، تحت سیاست‌های وزیر امنیت ملی به اصطلاح ایتامار بن گویر، شروع به اعطای مصونیت به سربازان در قبال قتل، دزدی و نقض قانون کرده است. او افزود که بیش از یک مقام سابق اسرائیلی از نحوه نادیده گرفته شدن جنایات ارتش و شهرک‌نشینان علیه فلسطینیان انتقاد کرده است و خاطرنشان کرد که ما امروز با پدیده‌ای کنترل‌نشده روبرو هستیم که در حال گسترش و تبدیل شدن به یک پدیده سیستماتیک است که کنترل نمی‌شود.
او بر اهمیت مستندسازی جرایم سرقت توسط پلیس و قوه قضائیه فلسطین، با استفاده از رویه‌های مطابق با استانداردهای بین‌المللی مستندسازی، تأکید کرد. این روند می‌تواند منجر به طرح دعاوی علیه عاملان این سرقت‌ها، چه از طریق دادگاه‌های اسرائیلی و چه بین‌المللی، شود تا خواستار مبارزه با این پدیده، توقف آن و بازیابی هر آنچه که قابل بازیابی است، شوند، زیرا شهروندان به تنهایی نمی‌توانند با سیستم اسرائیلی مقابله کنند.
حقوق بین‌الملل، حفاظت از غیرنظامیان ساکن در مناطق اشغالی، از جمله اموال و دارایی‌های آنها را تضمین می‌کند. با این حال، سربازان اشغالگر اسرائیلی همچنان به غارت و دزدی اموال و دارایی‌های فلسطینیان ادامه می‌دهند و گاهی اوقات این دزدی‌ها را مستند کرده و در صفحات رسانه‌های اجتماعی خود به اشتراک می‌گذارند. این در شرایطی است که هیچ پاسخگویی بین‌المللی مؤثری در قبال جنایات آنها و مصونیت مداوم آنها از مجازات وجود ندارد.
(تمام شد)
